আলি আঃয়ে লৃগাং: মিচিং জাতিৰ বসন্ত উৎসৱ
Published on April 4, 2025
আলি আঃয়ে লৃগাং (ইংৰাজী: Ali-Aye-Ligang) হৈছে অসমৰ মিচিং জনজাতিৰ এক পৰম্পৰাগত উৎসৱ, যাক বসন্তৰ আৰম্ভণি হিচাপে উদযাপন কৰা হয়। এই উৎসৱটো ফাগুন মাহৰ প্ৰথম বুধবাৰে পালন কৰা হয়, যাৰ দ্বাৰা শস্যৰ বীজ সিঁচাৰ শুভ সূচনা কৰা হয়।
মূলত এই উৎসৱ বিভিন্ন মাহত পালন কৰা হৈছিল—ফাগুন, চ'ত বা ব'হাগ মাহৰ কিছুমান দিনত। কিন্তু ১৯৫৬ চনত মিচিংসকলৰ আঞ্চলিক সংগঠন নানে কেবাঙ (বৰ্তমান বানে কেবাঙ) এ এই উৎসৱ ফাগুন মাহৰ প্ৰথম বুধবাৰে পালন কৰাৰ প্ৰস্তাৱ আগবঢ়ায়, আৰু তেতিয়াৰ পৰা এই দিনটোতেই উৎসৱ অনুষ্ঠিত হ’বলৈ ধৰিছে।
উৎসৱৰ অৰ্থ আৰু নামৰ ব্যাখ্যা- মিচিং ভাষাত:"আলি" মানে শস্যৰ বীজ,"আঃয়ে" মানে ফল, "লৃগাং" মানে সিঁচিবলৈ আৰম্ভ কৰা। অৰ্থাৎ, এই উৎসৱৰ অৰ্থ হৈছে শস্যৰ বীজ সিঁচাৰ প্ৰথম দিন। এই দিনটোত মিচিংসকল ঘৰুৱাভাৱে ভোজ পাতি, গীত-নৃত্যৰ আনন্দত মাতেৰে এক সম্প্ৰীতি পূৰ্ণ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰে।
উৎসৱৰ প্ৰথা আৰু প্ৰস্তুতি
উৎসৱ আৰম্ভ হোৱাৰ পূৰ্বে, গৃহস্থসকলে খেতি কৰা স্থানৰ পূব দিশত এক নিৰ্দিষ্ট ঠাই পৰিষ্কাৰ কৰে। গৃহস্থে ইগিনত (অগ্নিকুন্ড) বহু পৰম্পৰাগত সামগ্ৰী—যেনে পঃৰ আপং (স্থানীয় মদ), পুৰাং (চাউলৰ পিন্ধা ভাত), আদা, ধানৰ বীজ, কপাহ, মেগেলা গছ, মাছ, চাকি-তেল আদিৰে ভৰাই লৈ যায়। শস্য সিঁচাৰ পূৰ্বে ঘৰত পূৰ্বপুৰুষসকলক সোঁৱৰাই আৰ্শীবাদ বিচাৰ হয়।
ঠাইটোত মেগেলা গছ পুতি, কপাহী সূতাৰে মেৰিয়াই তৈয়াৰ কৰা বেদীত উপস্হাপন কৰি ছটিয়াই আগবঢ়োৱা খাদ্যসমূহ দিয়া হয়। তাৰ পাছতে কৃষকজনে ধানৰ বীজ সিঁচে, সূৰ্য-চন্দ্ৰ, গ্রহ-নক্ষত্ৰৰ নাম লৈ প্ৰাৰ্থনা জনাই।
উৎসৱৰ গীত-নৃত্য পৰম্পৰা
এই উৎসৱৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হ’ল মিচিংসকলৰ পৰম্পৰাগত গীত আৰু নৃত্য। উৎসৱৰ দিনা সকলোৱে—ডেকা-গাভৰু, ল’ৰা-বুঢ়া—মিলি উলহ-মালহেৰে পাক্ছ-মনাম্ নামেৰ এই নৃত্যত অংশ লয়। ঢোলৰ সুৰেৰে সংগতি দি নৃত্যৰ ছন্দৰ বাবে এক বিশেষ শব্দ “গুম্ ৰাগ্” ব্যৱহাৰ কৰা হয়। এই নৃত্য বৃত্তাকাৰ ৰূপত পৰিবেশন কৰা হয় আৰু ঋতু পৰিবৰ্তনৰ প্ৰতিফলন বুলিও ধৰা হয়।
উৎসৱৰ সময়ত গোৱা গীতসমূহ “লৃগাং-নিঃতম” নামেৰে জনা যায়, যিয়ে ধানৰ ভাল উৎপাদন আৰু সমাজ-সংহতিৰ কামনা প্ৰকাশ কৰে।
প্ৰস্তুতি আৰু ৰীতি-নীতি
উৎসৱৰ কেইসপ্তাহ আগতেই ঘৰৰ গৃহিণীসকলে পঃৰ আপং, নগিন আপং (বগা মদ), আৰু পুৰাং আপিন প্ৰস্তুত কৰে। ছোৱালীবোৰে হাতৰ সজানো ঐতিহ্যবাহী কাপোৰ যেনে মচাং, এগ, গালুক আদি সাজি ৰাখে। ঘৰত পৰিষ্কাৰ-পরিচ্ছন্নতা কৰা হয়, আৰু গাঁওবাসীয়ে একেলগ হৈ মাছ ধৰা, খাদ্য সামগ্ৰী সংগ্ৰহ আদি কৰে। পুৰাং, মাছৰ আঞ্জা, গাহৰিৰ মাংস আদি তৈয়াৰ কৰি উৎসৱত উপভোগ কৰা হয়। খাবাৰ অন্তত পৰম্পৰাগত নৃত্য অনুষ্ঠিত হয়।
লোকবিশ্বাস আৰু নিয়ম
এই উৎসৱৰ সৈতে বহু বিশ্বাস জড়িত। ধান সিঁচাৰ সময়ত গৃহস্থে ঘিলা আৰু শিল লগত লৈ যায় যাতে ধানৰ থোক দীঘল আৰু গধুৰ হয়। বীজ সিঁচাৰ পাছত কিছুমান দিন বাঁহ-বেত না কাটা, ভাজা-পোৰা না খোৱা আদি নিষেধ মানা হয়।
উৎসৱৰ দিনা সূৰ্য আৰু জোনাক স্তুতি দি গীত গোৱা হয় যাতে বৃষ্টি আৰু ভাল শস্যৰ কামনা পূৰণ হয়। মিচিংসকলে বিশ্বাস কৰে যে নৃত্য আৰু গীতৰ দ্বাৰা দেৱতাসকলক সন্তুষ্ট নকৰিলে শস্যৰ উৎপাদন হ্ৰাস পায়।